Het is begin november en ik heb het geluk om op werkvakantie in Zuid-Afrika te mogen zijn. Meteen na aankomst op het vliegveld in Johannesburg vertrok ik met een vier uur durende busrit richting Nelspruit. Hier had ik de mogelijkheid om even snel mijn tas te herpakken en een douche te nemen, om vervolgens met een auto nog eens zes uur te rijden naar de Drakensberg mountain range ten zuiden van Nelspruit. We begonnen hier aan een driedaagse hike met als hoogste punt 3277 meter. Een deel van deze hike loopt door Lesotho, een eigen landje in Zuid Afrika hoog in deze bergen. De eerste en tweede nacht sliepen we in grotten die ongeveer 12 km bij elkaar vandaan liggen. De eerste grot ligt bovenaan een afgrond van meer dan 200 meter. s’Nachts gaan plassen was dan ook een spannende aangelegenheid, zeker in combinatie met verzuurde benen en slaapdronkenheid. Het smalle randje waar dat vanaf moest maakte mij echter snel wakker.

De tweede dag hadden we een tocht van 12 kilometer voor de boeg maar het was veel minder klimmen. We liepen voornamelijk over de bergtoppen met hier en daar wat klimmen en dalen. De Drakensberg is ontstaan doordat lava vanuit de kern van de aarde omhoog borrelde bij het verschuiven van de continenten. Steeds hoger en hoger vormde zo deze bergen. Dit stopte zo’n 150 miljoen jaar geleden. Nu is het een steeds losser wordend gesteente wat elk jaar ongeveer 2 millimeter afbrokkelt. Uiteindelijk zullen de bergtoppen waar wij over lopen dan ook verdwijnen in de zee, een zeer onwerkelijke gedachte op 3000 meter hoogte. Dit landschap gevormd miljoenen jaren voordat wij überhaupt bestonden. Wij hebben de kans om hier van te mogen genieten, in de milliseconde waarin wij op deze plek aanwezig zijn.

Het bergbeklimmen komt erg overeen met hoe ik probeer te leven. Zo moesten we om bij de eerste grot te komen meer dan 1500 meter klimmen over een afstand van 10 km. Veel stukken waren heel erg steil. Ik had al lang geen echte bergen meer beklommen, over het algemeen zijn dit soort pieken in Nederland namelijk dun bezaaid. Zelfs bij de Kardingerbult in Groningen of de Vaalserberg in Limburg was ik al een tijd niet geweest. Mijn conditie is goed maar met een bepakking van meer dan 20 kilo viel het me ontzettend zwaar. Toch kon het me niet breken. Mijn hoofd probeerde continu bezig te zijn met hoe zwaar het wel niet was, hoe ver het nog zou zijn, en of ik het wel kon vol houden. Op een gegeven moment vormen zich continu de gedachten hoe het zou zijn om er te zijn en te mogen rusten. Paniek en onrust zijn dan het gevolg. De key was telkens weer terug te keren naar het nu. Recht voor je uitkijken naar de bergwand en telkens kleine stapjes zetten. Een paar seconden uitrusten en weer verder gaan. Niet nadenken maar lopen. Zo kom je steeds dichter bij je doel. Je haalt een eerste passage, vervolgens een tweede. Telkens komt er weer een nieuwe piek in zicht, waar weer een andere piek achter ligt maar het lichaam blijft doorgaan ondanks de angsten en gedachten die opkomen vanuit de mind.

In ons leven worden we eigenlijk continu geleefd door ons hoofd. Het maakt het ons moeilijk door een vals beeld van onszelf te creëren, te doen alsof we iets niet zouden kunnen. Het lichaam is oneindig sterk en kan met een sterk hoofd eindeloos lang doorgaan. Als je in het nu leeft is er dus eigenlijk nooit veel aan de hand.

De laatste dag liepen we over een afstand van ongeveer 15 km langzaam terug omlaag. Aangezien we boven de 3000 meter zaten moesten we erg veel dalen. De paadjes waren vaak heel smal met naast je enorme dieptes. Als je er van een afstand naar keek leek het haast onmogelijk en extreem gevaarlijk. Toch kwam ook hier dat principe weer terug, je niet laten leiden door angst en verstijven maar rustig doorlopen. Als je eenmaal op het pad liep viel het eigenlijk enorm mee. Van te voren lijken dingen vaak onmogelijk en kan het lijken alsof we het nooit zullen redden, alsof we er nooit zullen komen. Als je dan een stukje onderweg bent groeit je kracht en kun je er anders naar kijken.

Uiteindelijk was de laatste dag nog de zwaarste. Drie dagen hike in de benen, veel moeilijk en technisch dalen en langzaam geroosterd worden door steeds warmer weer. Na een lange dag kwamen we dan toch uiteindelijk beneden aan, waar de rivier een geweldige afsluiting was van een geweldige tocht. Afgelopen weekend was ik in Kruger National park, daar lees je alles over in mijn volgende blog.