Vorig jaar mei was het dan éindelijk zover. Alleen op trektocht in de Canadese wildernis.

Dit was al jaren een droom van mij. Het idee dat er honderden kilometers om je heen niks of niemand te vinden is (behalve een heel groot aantal wilde dieren) doet mijn hart sneller kloppen. Uiteraard brengt dit tegelijkertijd allerlei angsten met zich mee. In Nederland hebben we namelijk geen wilde dieren of natuur van het Canadese kaliber. Wolven, bergleeuwen, coyotes, zwarteberen, kodiakberen en natuurlijk de grizzlybeer komt daar allemaal voor en waarschijnlijk vergeet ik er dan ook nog een hoop.

Het leukste was dat de angsten pas kwamen op het moment dat ik eindelijk alleen was. Ik liep de eerste twee dagen langs een forest service road (FSR). Deze worden gebruikt door houtkappers, het kan echter prima zo zijn dat je er dágen niemand tegen komt. De weg liep meer dan 100 kilometer langs Adams lake, een ontzettend lang meer in Brits Columbia. Ik kreeg gelukkig een lift van iemand die mij tot ongeveer halverwege Adams lake bracht. En het eerste wat ik daar tegen kwam was een bord met daarop de tekst; Warning! Agressive bear in area! Die man had net erg zijn best gedaan om mijn plan uit mijn hoofd te praten, niet eens zo zeer om de beren maar het leek hem geen goede regio om te hiken. Maar ja, ik had een plan gemaakt en een kaart gekocht en wilde me hier graag aan houden. Toen ik dat bord echter zag begon ik me af te vragen waar ik in godsnaam mee bezig was. De uren erna was ik continu om me heen aan het kijken, bijna de hele tijd verwachten dat er elk moment een bloeddorstige beer, met ontblote tanden en schuim in zijn bek het bos uit kon rennen om mij te verslinden. Geweldig hoe ons hoofd ons soms het leven zuur kan maken.

Die beer kwam in ieder geval niet, maar de regen wel. Uren lang lopen, met het voortdurende gedrup en het water langzaam voelen doordringen bij je nek, schouders en hals. En ondertussen maar hopen dat die camping die je op de kaart hebt zien staan maar snel komt. Deze camping, wat een vals gevoel van veiligheid moest gaan geven kwam echter niet. Sowieso openden de meeste van deze campings pas in het hoofdseizoen en echt een camping kon je het überhaupt niet noemen. Het zijn gewoon open plekken waar je een tent of camper kunt neerzetten. De kaart gaf aan dat deze rond kilometer 60 moest zitten. Je begint al met hopen bij 58, aah hier nog niet. 59 dan? Niet. 60 dan misschien? Niet! Nog 1 kilometer loop ik door anders moet ik toch echt hier in het bos een plekje vinden. 61 dan? Niet. Uiteindelijk ben ik tot 62 kilometer doorgelopen. Je weet dit heel goed door de kilometerpalen die langs de weg staan. Dit is speciaal voor de bosbouwers, die met hun dikke trucks volgeladen met hout, de berg af komen stuiven. Bij elke kilometer moeten zij hun positie via radiosignalen doorgeven. Dit zodat omhoog komende auto,s niet verrast worden door een vette vrachtwagen in hun voorgevel.

Het was al donker aan het worden. En als er één belangrijke regel is tijdens het hiken in de wildernis, dan is het wel dat je op tijd je bivak opzet. Je moet immers een plek vinden, hout zoeken en als je geen tarp (soort zeil) mee hebt, zelfs een soort van droge shelter bouwen. Gelukkig vond ik een prachtig plekje op een strandje aan het meer. Er lag de wereld aan drijfhout, wat erg goed brand als het eenmaal weer droog is. Dus het vuur was aan, mijn eten had ik hoog in een boom gehesen (beren kunnen zelfs ingeblikt eten op kilometers afstand ruiken), ver uit de buurt van mijn bivak en ik lag eindelijk. Alles deed pijn want ik was veel te lang doorgelopen met een toch wel erg slechte tas. Ook had ik gekozen voor een leren jas, dit leek mij wel warm, en deze toch al zware jas was nu in gewicht verdubbeld. Toch was dit een moment van zalig geluk. Dat moment werd nog vergroot door de regen die weer begon, net op het moment dat ik helemaal geïnstalleerd in mijn onderkomen lag met eten op het vuur. Wil je de rest van mijn avonturen in Canada, maar ook die van erna allemaal mee krijgen? Like dan vooral mijn facebook pagina roots in nature.